Lekarz stomatolog, absolwentka Śląskiej Akademii Medycznej, działaczka opozycji w czasach PRL, działaczka społeczna, animatorka przedsięwzięć społecznych. 

Maria Klimowicz z d. Bartmińska (1941 - 1995). Pochodziła z Kruhela pod Przemyślem. Wychowywała się wśród pięciorga rodzeństwa (braci), do których należą: Ks. Stanisław Bartmiński (wieloletni proboszcz parafii w Krasiczynie, działacz opozycyjny, pierwowzór postaci proboszcza w serialu "Plebania"), prof. Jerzy Bartmiński (językoznawca, profesor UMCS w Lublinie, działacz opozycyjny, współtworzył wraz z żoną Izabelą pierwsze kręgi ruchu "Domowego Kościoła"), Jan Bartmiński (samorządowiec, działacz opozycji, ostatni wojewoda przemyski). Pomimo niezwykle trudnych warunków, wręcz ubóstwa, rodzice - Mieczysław i Franciszka, potrafili wszczepić wszystkim dzieciom zamiłowanie do nauki, pracowitość, gotowość do pomagania innym, silną wiarę i przywiązanie do Kościoła. Maria ukończyła żeńską szkołę im. Św. Jadwigi w Przemyślu. W czasie studiów w Śląskiej Akademii Medycznej, poznała swego przyszłego męża Andrzeja.

Przed stanem wojennym Maria Klimowicz działała w Komisji Zakładowej Służby Zdrowia na poziomie miejskim, współpracowała z Grzegorzem Opalą. Zasiadała w prezydium. Po grudniu 1981 r. została członkiem, powołanego przez biskupa Herberta Bednorza, Biskupiego Komitetu Pomocy Uwięzionym i Internowanym w Katowicach. W latach 80-tych była również przewodniczącym Sekcji Służby Człowiekowi katowickiego Klubu Inteligencji Katolickiej.

W stanie wojennym Maria Klimowicz świadczyła bezpłatną pomoc stomatologiczną dla osób, które wracały z internowania, z więzienia oraz rodzin tych osób. W tym celu otworzyła prywatny gabinet stomatologiczny na osiedlu Paderewskiego w Katowicach. Organizowała przedsięwzięcia artystyczne "drugiego obiegu" (wystawy grafik Jacka Federowicza czy spektakle Mai Komorowskiej). W stanie wojennym Maria Klimowicz współpracowała jako wolontariusz (w ramach Komitetu Biskupiego) z organizacją charytatywną „Friends of Poland” (FOP), powołaną do życia w Londynie, wkrótce po wprowadzeniu stanu wojennego. Celem organizacji była chęć wsparcia opozycji w Polsce, poprzez pomoc internowanym i ich rodzinom, dzieciom, ubogim, niepełnosprawnym. Pomoc ta realizowana była m.in. przez: dostarczanie do Polski sprzętu medycznego, lekarstw i odzieży oraz współpracę z innymi organizacjami, które rozprowadzały dary dla potrzebujących (m.in. parafie, Caritas, Czerwony Krzyż, itp). Maria ściśle współpracowała i przyjaźniła się z Julie Hykiel, przewodniczącą FOP. Koordynowała dostarczanie darów do potrzebujących, pobierała dary od FOP, segregowała a następnie prowadziła dystrybucję.

Punktem przeładunkowym i kontaktowym była często plebania przy parafii św. Marcina w Krasiczynie. Maria doprowadziła do podpisania umowy pomiędzy Kurią Katowicką a parafią w Krasiczynie, na mocy której Oddział Komisji Charytatywnej Episkopatu Polski (KCEP) w Katowicach korzystał z budynku parafii krasiczyńskiej dla celów swej działalności charytatywnej. Tam przygotowywano i stamtąd wywożono paczki do obozów internowania w Uhercach i Łupkowie, na plebani tej także wielu zwalnianych z internowania spotykało się z żonami i rodzinami.

W tym czasie zaangażowała się zwłaszcza w pomoc charytatywną dla ludności Bieszczad, okolic Komańczy, powiatu przemyskiego i przeworskiego. W ramach akcji pomocy dla rolników organizowała tzw. „białe soboty”. Zapraszała znajomych lekarzy do wyjazdu na wschód, aby leczyć charytatywnie najbiedniejszych. Współorganizowała akcje zbiórki i dostarczania na Śląsk pomocy żywnościowej prowadzonej wśród ludności wiejskiej.

Począwszy od roku 1982 rozpoczęła organizację wakacji letnich i zimowisk na terenie parafii św. Marcina w Krasiczynie, a działalność tą kontynuowała nieprzerwanie do śmierci. Początkowo turnusy charytatywne organizowane były dla dzieci więźniów politycznych, rodzin pomordowanych w czasie pacyfikacji kopalni "Wujek" oraz osób internowanych w grudniu 1981. Następnie, pomoc organizowana przez Marię objęła środowiska Klubu Inteligencji Katolickiej, katolickich instytucji wydawniczych z Katowic, aż wreszcie szczególną opieką objęła dzieci specjalnej troski (niepełnosprawnych intelektualnie) oraz dzieci z środowisk zagrożonych marginalizacją.

W roku 1986 była inicjatorem powołania nieformalnej grupy skupiającej dzieci z upośledzeniem umysłowym oraz ich rodziny. Powstała ona na terenie parafii Ojców Oblatów w Katowicach - Koszutce. Rolę opiekunów i asystentów osób niepełnosprawnych przyjęli klerycy Wyższego Śląskiego Seminarium Duchownego oraz młodzież szkół średnich i studenci. Celem grupy było doprowadzenie dzieci z upośledzeniem umysłowym do przyjęcia sakramentów ale przede wszystkim, umożliwienie spotkania, "bycia razem" - tych, którzy boleśnie doświadczają odrzucenia oraz ich młodych, bezinteresownie oferujących swój czas i zaangażowanie, przyjaciół. Działająca do dziś grupa "koszutkowa", z upływem lat przyjęła schemat organizacyjny Wspólnoty Spotkań, a w roku 1990, w rozwinięciu i kontynuowaniu jej działalności, powstało Stowarzyszenie na Rzecz Niepełnosprawnych SPES.

W roku 1989, Maria Klimowicz zakłada bliźniaczą grupę - oferującą miejsce spotkania dla osób z upośledzeniem umysłowym oraz ich przyjaciół, przy parafii Wniebowzięcia NMP w Katowicach. Grupa działała do śmierci Pani Marii.

W latach 90-tych Maria nadal pośredniczyła w działaniach organizacji FOP, która swoją pomoc skierowała do Polaków na Kresach Wschodnich.

Maria Klimowicz była współzałożycielką Charytatywnego Stowarzyszenia Opiekuńczo-Wychowawczego "Ignis", które powstało w roku 1994. „Ignis” działa głównie na rzecz dzieci z rodzin ubogich, zaniedbanych wychowawczo oraz środowisk polonijnych zza wschodniej granicy.

Maria Klimowicz zmarła nagle w roku 1995, w trakcie zimowiska dla dzieci organizowanego przez Stowarzyszenie "Ignis" w Krasiczynie.

W roku 2010 z okazji 30-lecia Solidarności została uhonorowana pośmiertnie „Pierścieniem Zasłużonych”.