Zgodnie z zapisami tak zwanej ustawy antydyskryminacyjnej zakazuje się nierównego traktowania osób fizycznych ze względu na płeć, rasę, pochodzenie etniczne, narodowość, religię, wyznanie, światopogląd, niepełnosprawność, wiek lub orientację seksualną.

Każdy, wobec kogo zasada równego traktowania została naruszona ma prawo do odszkodowania. Co więcej, w takich sprawach nie jest stosowana zasada domniemania niewinności. Ustawa przyjmuje zasadę odwróconego dowodu - co oznacza, że to osoba oskarżona o dyskryminację musi udowodnić, że się jej nie dopuściła.

Przepisy nie dotyczą sfery życia rodzinnego i prywatnego. W kontekście niepełnosprawności stosuje się je w zakresie:

• podejmowania kształcenia zawodowego, w tym dokształcania, doskonalenia, przekwalifikowania zawodowego oraz praktyk zawodowych;
• warunków podejmowania i wykonywania działalności gospodarczej lub zawodowej, w tym w szczególności w ramach stosunku pracy albo pracy na podstawie umowy cywilnoprawnej;
• przystępowania i działania w związkach zawodowych, organizacjach pracodawców oraz samorządach zawodowych, a także korzystania z uprawnień przysługujących członkom tych organizacji;
• dostępu i warunków korzystania z instrumentów rynku pracy i usług rynku pracy określonych w ustawie o promocji zatrudnienia i instytucjach rynku pracy oferowanych przez instytucje rynku pracy oraz instrumentów rynku pracy i usług rynku pracy oferowanych przez inne podmioty działające na rzecz zatrudnienia, rozwoju zasobów ludzkich i przeciwdziałania bezrobociu.

Zadania dotyczące realizacji zasady równego traktowania wykonuje Rzecznik Praw Obywatelskich oraz Pełnomocnik Rządu do Spraw Równego Traktowania.

W przypadku dyskryminacji ze względu na niepełnosprawność Pełnomocnik Rządu do Spraw Równego Traktowania wykonuje swoje zadania współpracując z Pełnomocnikiem Rządu do Spraw Osób Niepełnosprawnych.