Kolejne Święto Wspólnoty SPES za nami. Spotkaliśmy się w większym gronie po dwóch latach „przerwy” wymuszonej przez pandemię. Słowo ‘radość’ wystarczy. Najlepiej opisuje emocje, jakie nam towarzyszyły. Wspólna modlitwa, śpiew, poczucie wdzięczności, niekończące się rozmowy i wspomnienia – tak możemy podsumować ten czas. 

Asystenci i harcerze w akcji

Tegoroczne Święto Wspólnoty SPES zorganizowaliśmy w dwóch miejscach. Najpierw zebraliśmy się w kaplicy katowickiego seminarium duchownego. Modliliśmy się w intencji: darczyńców, osób z niepełnosprawnością i ich rodzin, asystentów i pracowników SPES. Mszę Św. uświetniła służba liturgiczna, którą tworzyły osoby z niepełnosprawnością intelektualną oraz pełnosprawni asystenci. Następnie przeszliśmy na kolędowanie i poczęstunek do sali w Instytucie Gościa Niedzielnego. Uroczystość w całości zorganizowała młodzież zaangażowana w posługę osobom z niepełnosprawnością, w tym Skauci Europy: dwa zastępy Sokół i Lis z Drużyny Bielsko-Bialskiej. Harcerze przygotowali salę. Każdy element miał znaczenie. Krzesła ustawili w półkręgach tak, abyśmy mogli się widzieć. Daleko nam do siedzenia jak w kinie. Poprowadzili śpiew kolęd. Na stoły wjechał przepyszny sernik. Ale to nie on był gwoździem tego popołudnia. Spotkanie. To słowo klucz.

WPŁACAM DARDrogi Czytelniku! Prosimy Cię o wpłatę kilkuzłotowej darowizny oraz przekazanie 1,5% podatku na rehabilitację i integrację osób z niepełnosprawnością intelektualną. Dziękujemy!

Spotkania po latach 

Kasia, jedna z asystentek, która kilka lat jeździła na letnie obozy SPES, podzieliła się tym, jak było: 

Do sernika nie dotarłam, bo przechodząc wzdłuż sali, cały czas zatrzymywały mnie uśmiechy i nawoływania gości. Wśród nich były osoby, z którymi jeździłam na obozy do Jełowej ponad 10 lat temu. Podszedł Marcin (osoba z niepełnosprawnością) i pyta w swoim stylu: „I jak taaam”? Wzruszyłam się na jego widok. Włos posiwiał, ale jego sposób bycia wciąż taki sam. Mijam Asię i Wiktorię, asystentki z tamtych czasów. Rozmawiamy i wspominamy obozowe historie. Czas się nagle zatrzymuje. Wzruszam się ponownie. Uświadamiam sobie, jakim dar otrzymałam. Czuję wdzięczność. Jak Ci, niby słabi ubogacili moje życie… Dobrze, że jest taki dzień jak ten, który mi to przypomina!

Przyjechaliśmy, żeby podziękować 

Tego się nikt nie spodziewał. Ze zdumienia przecieraliśmy oczy, gdy do auli weszła rodzina Państwa Levko: Iryna i Andriej wraz z dziećmi. Mieszkają w Krakowie, a pochodzą z Ukrainy. Nie są uchodźcami wojennymi. Przyjechali do Polski znacznie wcześniej. Szukali pomocy dla synka, który jest w ciężkim stanie klinicznym. Stepanek choruje na ciężką i rzadką chorobę genetyczną -  hipoplazję mostowo-móżdżkową. 

Dostaliśmy zaproszenie na Święto Wspólnoty SPES w Katowicach i postanowiliśmy, że odwiedzimy naszych przyjaciół. Było wspaniale! Miło było poznać pracowników SPES, których nie poznaliśmy wcześniej osobiście, a którzy pomagali nam w ciągu 3 lat, gdy Stepanek był stypendystą Stowarzyszenia SPES.

Osiedlili się w Krakowie, gdyż tam znaleźli skuteczną rehabilitację dla dziecka. Już w Polsce urodziła się córeczka Emma. Sytuacja finansowa rodziny była dramatyczna. Wysokie koszty opieki nad Stepankiem oraz brak świadczeń rodzicielskich i opiekuńczych dla mamy (nie miała jeszcze karty stałego pobytu). W Internecie znaleźli ogłoszenie o naborze do Programu Pomocy Dzieciom SPES. W 2019 roku zostali naszymi stypendystami i …dostali wiatru w żagle. Maksymalnie wykorzystali stypendium. Podnieśli kwalifikacje zawodowe. Comiesięczne stypendium dało im stabilizację i czas na rozwój. Dziś są absolwentami Programu, a my jesteśmy z nich dumni. Nie zapowiadali, że przyjadą. Przyjechali, mimo że dla rodziny z dzieckiem w ciężkim stanie klinicznym to duże wyzwanie.  Pani Iryna, ładną polszczyzną powiedziała: przyjechaliśmy, żeby podziękować!

Dla nas wszystkich to był czas wdzięczności, za każdą osobę ze Wspólnoty SPES, za darczyńców, osoby z niepełnosprawnością i ich rodziny, za asystentów i pracowników. Dziękujemy!