Pierwsze wakacje bez rodziców

Menu podstrony Aktualności

Pierwsze wakacje bez rodziców 09.08.2020

Wspólnota Spotkań dla Dzieci wyruszyła w swoje pierwsze wspólne wakacje. Dzieci z niepełnosprawnością intelektualną razem z asystentami zamieszkały w Akademii Kuraszków. Każdy dzień dawał możliwość zdobycia nowej sprawności i odznaki. Jednak przede wszystkim był to czas przyjaźni i budowania relacji.

Środek pandemii, przygotowania obozu dla dorosłych, obawa czy to wszystko się uda. W takich warunkach organizowaliśmy pierwszy od wielu lat obóz dla najmłodszych. Dla dzieci – Amelki, Natalki, Józia - był to pierwszy wyjazd bez rodziców, więc emocji było sporo. W ciągu roku spotykali się na Wspólnocie Spotkań w Katowicach Brynowie. Obóz był zwieńczeniem tych spotkań. Na obozie asystenci przygotowali bogaty program. Do tego dorzuciła się również Akademia Kuraszków, której główną atrakcją jest stadnina koni. Dzieci nie tylko jeździły na koniach. Mogły je także pielęgnować.

Zdobywali sprawności i odznaki

Codzienne życie na obozie było intensywne. Nikt się nie nudził. Dzieci odważnie wykonywały zadania niczym zuchy i zdobywały odznaki. Same robiły prawdziwą włoską pizzę i piekły ją w piecu chlebowym. Uczyły się jak łowić ryby i przekonały się, że to nie jest takie proste. Przejażdżka na koniu była niezapomnianym przeżyciem. Wcześniej jednak trzeba się było z końmi oswoić. Dzieci każdego dnia chodziły do stajni czesać zwierzęta, poznawać ich imiona. Furorę robiły bajkowe wieczory. Tutaj nie było żadnych ograniczeń, bo wyobraźnia przecież może wszystko. Uczestnicy i asystenci wcielali się w różne postaci. Przebierali się i odgrywali scenki. Do tego jeszcze zajęcia rękodzieła, turniej sportowy, podchody….

Myśleliśmy, że to mało prawdopodobne, ze córka wyjedzie samodzielnie gdziekolwiek, że znajdą się ludzie, którzy będą się nią chcieli i umieli opiekować 24/h przez kilka dni. A tu wróciła przeszczęśliwa i zawiedziona, że tak krótko:) - opowiada mama Natalki.

Co może być bardziej atrakcyjne niż konie…?

Pięć dni szybko minęło. Na koniec zorganizowaliśmy agapę, tradycyjnie, tak jak na obozach dla dorosłych.

Trwa uroczysta kolacja. Czas wzruszeń i podziękowań.

- Natalko, co Ci się najbardziej podobało na obozie? Konie?

- zapytała Lucynka, która przez tydzień asystowała Natalce. Wszyscy bowiem wiedzieli, że Lolek, syn Lawiny, mały urwis jest ulubieńcem dziewczynki.

O dziwo Natalka przecząco pokręciła głową.

- Hmm, nie konie? To może ludzie, którzy tu razem z Tobą byli?

- dopytuje wolontariuszka.

Uśmiech na twarzy Natalki pojawił się od razu. Jej odpowiedź, choć bez słów, była bardzo czytelna. I wzruszająca.

- PRZEBILIŚCIE KONIE!!!

- powiedziała Lucyna do wszystkich.

Właśnie dla takich chwil warto żyć i organizować nasze obozy, które są pod każdym względem niepowtarzalne. Nawet najpiękniejszy koń nie zastąpi przyjaźni, relacji, jakie budują ze sobą osoby z niepełnosprawnością i asystenci.