Moja córka Patrycja była najlepsza w szkole podczas kursu udzielania pierwszej pomocy. Pokazywała w klasie jak stosuje się ambu (przyrząd do wentylacji). Nie obce są jej sytuacje ratowania życia, doświadcza ich regularnie w domu – opowiadała pani Basia, dumna mama.

 - Moje dzieci szybko stały się samodzielne, bo potrzebowałam ich pomocy opiekując się Kubą – dodawała. Jej najmłodszy syn chorował na ciężką postać rdzeniowego zaniku mięśni. Nie oddychał samodzielnie, nie jadł, nie ruszał się. Gdy się urodził nic na to nie wskazywało. Miał 10 punktów w skali Apgar. Gdy poznaliśmy pięcioosobową rodzinę w 2013 roku mieszkała wówczas na jednym z tyskich osiedli. Wysoki blok, piąte piętro i jeden pokój dla całej piątki. Na szczęście tata Kuby jest złotą rączką i potrafił doskonale zagospodarować przestrzeń pokoju tak, aby wszyscy się zmieścili. Na dłuższą metę jednak trudno tak było żyć, więc rodzina zwróciła się do urzędu miasta o przydział większego lokum położonego na parterze. Udało się. Tata i tym razem samodzielnie przeprowadził remont. My natomiast wsparliśmy rodzinę kupując wyposażenie. 

Stan Kuby był niestabilny. Zdarzało się, że tracił przytomność i trzeba było wzywać pogotowie. Nigdy nie było wiadomo co przyniesie kolejny dzień. Kuba nie miał zdrowia, ale miał wokół siebie kochającą go rodzinę, która nie dawała za wygraną i to z pewnością dodawało mu otuchy. W sierpniu 2016 roku Kuba wraz rodzicami i rodzeństwem przeprowadził się do nowego mieszkania. Warto było czekać, bo teraz jest i parter i balkon. Niestety w 2018 roku Kubuś trafił do szpitala. Walczył dzielnie do samego końca. Kubuś zmarł 24 listopada. Będziemy go mieć w naszych sercach. 

WPŁACAM DARDrogi Czytelniku! Prosimy Cię o wpłatę kilkuzłotowej darowizny oraz przekazanie 1,5% podatku na sfinansowanie stypendiów przekazywanych przez nasze Stowarzyszenie dla dzieci w ciężkim stanie klinicznym. Dziękujemy!

O Kubie w prasie: Łagodne spojrzenie Kuby i na naszym blogu: Zmartwienia Kubusia

Co już zrobiliśmy